Broadchurch. Na podstawie serialu autorstwa Chrisa Chibnalla

Znakomita książka na podstawie znanego serialu

Śmierć dziecka zawsze budzi duże emocje, szczególnie w małym prowincjonalnym miasteczku gdzie wszyscy się znają. Tak też było w Broadchurch, niedużej, spokojnej, nadmorskiej miejscowości z jedną drogą wjazdową i wyjazdową. W sezonie letnim wiele się tu dzieje, ale w czasie, gdy ginie chłopczyk do Broadchurch nikt z turystów nie zagląda. Śledztwo ma poprowadzić nowo przybyły komisarz Alec Hardy, przyjęty na stanowisko nadinspektora, czyli stanowisko, które miała objąć Ellie Miller. No i oczywiście Ellie, która nie jest tym wszystkim specjalnie zachwycona. Ta dwójka ma przed sobą niełatwe zadanie. Mieszkańcy, wstrząśnięci tym co się stało oczekują rychłego rozwiązania sprawy. Tymczasem śledczy różnią się od siebie całkowicie. Ciepła i uczuciowa Ellie odbiera tę zbrodnię bardzo osobiście: zamordowany chłopiec był synem jej najlepszej przyjaciółki. Związana blisko z miejscową społecznością nie wierzy, by mordercą był ktoś z miasteczka. Szorstki i cyniczny Alec podejrzewa każdego, nawet rodziców Danny’ego, i bez skutku powtarza Ellie, że nikomu nie można ufać. Póki co największą nieufność budzi on sam. Ich metody pracy i podejście są diametralnie inne. Czy mimo różnicy charakterów, Alec i Ellie zdołają rozwikłać makabryczną zagadkę?

(…) Kościół na wzgórzu jest nieoświetlony. Bogate barwy witrażowych okien zmatowiały do satynowej czerni. Spłowiały plakat z napisem „KOCHAJ BLIŹNIEGO SWEGO JAK SIEBIE SAMEGO” trzepocze bezużytecznie na parafialnej tablicy ogłoszeń.
Na końcu miasteczka dom Latimerów również tonie w ciemności — stojący przy Spring Close bliźniak jest identyczny jak pozostałe w okolicy, a osiedle niczym nie różni się od innych w tym kraju. Blask księżyca wpada przez na wpół otwarte okno do pokoju jedenastoletniego Danny’ego, znacząc srebrem plakaty, zabawki i puste łóżko. Boczna furtka jest uchylona, zasuwka cicho postukuje na wietrze, ale ten odgłos nie budzi rodziców chłopca, Beth i Marka, którzy śpią plecami do siebie. Budzik przy łóżku odlicza sekundy. Wskazuje trzecią szesnaście nad ranem.
Dwa i pół kilometra stąd Danny cały drży w cienkiej szarej koszulce i czarnych dżinsach. Stoi osiemnaście metrów nad poziomem morza, zaledwie parę centymetrów od krawędzi klifu. Porywisty wiatr zmienia włosy chłopca w drobne igły, które kłują go w twarz, i zagłusza krzyk dobywający się z jego ust. Łzy spływają po policzkach w ślad za krwią na dłoni. Dalej jest już tylko urwisko. Danny nie potrafi patrzyć w dół. Jeszcze bardziej boi się spojrzeć za siebie (…)