Vogue. Za kulisami świata mody

Czym jest świat mody, gdy gaśnie blask fleszy?

Kirstie Clement swoja karierę w Australijskim Vogue rozpoczynała od posady recepcjonistki w wieku dwudziestu trzech lat. Ciężka pracy, determinacja i podejmowanie ryzyka podziałały jak trampolina. Kirstie została redaktor naczelną australijskiej edycji Vogue’a i u szczytu kariery została bezceremonialnie zwolniona. Niektórzy sądzą, że jej książka to zemsta na imperium Ruperta Murdocha. Na pewno jest to historia sesji zdjęciowych w Afrykańskiej dżungli, niezliczonej ilości Fashion Week’ów, wywiadów z gwiazdami, ale także zdrad, upokorzenia i zagrożeń płynących z nieustannego dążenia do piękna. Brzydka prawda o modzie, o tym co nie pokazują blaski fleszy. Prawda o brutalnym biznesie, którego ofiarami często padają głodzące się modelki, zdeterminowane by uzyskać rozmiar zero. Kobieta, która pracowała największymi ikonami świata mody ujawnia, czym tak naprawdę charakteryzuje się ta bezwzględna branża.

(…) Wte­dy gdy za­czę­łam pra­co­wać z mo­del­ka­mi, a było to pod ko­niec lat osiem­dzie­sią­tych, na ogół po­zo­wa­ły nam miej­sco­we pięk­no­ści. Dziew­czy­ny były na­tu­ral­nie gib­kie i szczu­płe, mia­ły peł­ną bla­sku cerę, lśnią­ce wło­sy i mnó­stwo ener­gii. Ja­dły lunch, skrom­ny, ale ja­dły. Nie moż­na było o nich po­wie­dzieć, że to sama skó­ra i ko­ści. Nikt chy­ba nie wie­rzy, że mo­del­ka może jeść, co chce, nie ćwi­czyć i za­cho­wać ide­al­ną fi­gu­rę w roz­mia­rze 34 (chy­ba że jest bar­dzo mło­da), więc die­ta i styl ży­cia, któ­ry pro­wa­dzi­ły, za­pew­nia­ły im zdro­wie.
Za­czę­łam jed­nak do­strze­gać, że nie­któ­re mo­del­ki sto­so­wa­ły kon­tro­wer­syj­ne me­to­dy utrzy­ma­nia szczu­płej syl­wet­ki. Ubie­ra­łam kie­dyś do se­sji dziew­czy­nę ze Sta­nów Zjed­no­czo­nych i za­uwa­ży­łam bli­zny i otar­cia na jej ko­la­nach. Kie­dy ją o nie za­py­ta­łam, od­par­ła non­sza­lanc­ko: „A, tak. Cią­gle je­stem strasz­nie głod­na, więc czę­sto mdle­ję”. Uwa­ża­ła, że tra­ce­nie przy­tom­no­ści, cza­sem po kil­ka razy w cią­gu dnia, jest czymś zu­peł­nie nor­mal­nym(…)

Fragment książki