Dziewczyna sapera

Inga po śmierci rodziców zamieszkuje w domu przyjaciela jej ojca. Wujek i ciocia dają jej dach nad głową, jednak życie z nimi nie jest piękne i kolorowe. Mężczyzna jest porucznikiem, nie znosi sprzeciwu, ma ogromne wymagania i tak naprawdę nic nie daje w zamian. Tylko kiedy jest na misjach, w domu panuje spokój. Młoda kobieta kończy studia i zostaje tłumaczką. Bardzo chciałaby wyjechać na misję do Afganistanu, jednak wuj ma własne zdanie na ten temat i uważa, że się nie nadaje. Inga nie daje za wygraną i w końcu udaje jej się namówić mężczyznę i po odpowiednim szkoleniu wyrusza wraz z nim. Już od samego początku nie jest łatwo i nie licząc jednego mężczyzny, wszyscy omijają ją szerokim łukiem. Z Wiktorem nie tylko spędza lot, ale również mężczyzna pomaga jej się zaaklimatyzować w nowym miejscu. Obije, ciągnie do siebie, jednak mężczyzna dziwnie się zachowuje. Raz jest miły i uczynny, innym razem chamski, odpychający. Dlaczego? Co połączy Ingę i Wiktora? Jak kobieta poradzi sobie w nowych, niełatwych warunkach? Co wymyśli jej wuj? Czy Inga podjęła słuszną decyzję, wyruszając na wojnę? Książkę przeczytałam naraz, nie mogłam się od niej oderwać, a pod koniec była tak emocjonująca, że nie byłam, w stanie pohamować łez. To historia o tym, jak wygląda życie żołnierzy na wojnie, o przyjaźni, miłości, intrygach. Akcja dość szybka, z ciekawymi zwrotami (autorka niejednokrotnie mnie zaskoczyła, momentami byłam pewna, że wszystko potoczy się inaczej). Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani. Inga początkowo jest trochę zamknięta w sobie, wycofana, ma małą wiarę w siebie. Jednak pobyt w jednostce, poznanie żołnierzy, znajomość m.in. z Wiktorem ją zmieniają. Staje się twardsza, odważniejsza, zaczyna wyrażać własne zdanie. Mnie osobiście ta zmiana się podobała, a Ingę polubiłam. Dziewczyna sapera to książka, z którą spędziłam bardzo miło czas i z wielką przyjemnością polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu