Cudaczek - wyśmiewaczek

Wspaniała lektura dla dzieci, która od lat bawi i uczy najmłodszych czytelników 

Cudaczek – wyśmiewaczek to mały skrzat, licho cieniutkie jak igła, które aby żyć karmi się śmiechem. Stworzonko mieszka w warkoczykach panny Obrażalskiej i nakłania ją do złości. Śmieje się z obrażonej miny, z beksy z niechlujnego wyglądu czy potarganych włosów. Dzięki temu jest syty i szczęśliwy. Kiedy tylko znajdzie kogoś kto zachowuje się nieodpowiednio od razu zamieszkuje we włosach, lub za kołnierzykiem i całymi dniami szepcze do ucha podsycając złe nawyki. Panna Obrażalska ma z nim niemały problem, do czasu gdy pewnego dnia dostaję radę od mądrego staruszka. Okazuje się, że aby wypędzić skrzata należy wytrzymać trzy dni bez obrażania i wtedy głodne licho się wynosi. Czy jej się uda i jakie będą dalsze losy skrzata, dzieci dowiedzą się z tej pełnej uroku książeczki, autorstwa Julii Duszyńskiej. 

(…) Było sobie miasteczko nad rzeczki. A w tym miasteczku stał sobie domek ani mały, ani duży – taki w sam raz. I w tym domku mieszkała panna Obrażalska. Panna Obrażalska miała osiem lat, zadarty nosek i jasne warkoczyki. Nazywano ją panną Obrażalską, bo się wciąż obrażała. Obrażała się dziesięć razy na dzień. Wtedy mówiła: „nie bawię się” albo: „nie potrzebuję”. Potem nadymała buzię, zadzierała jeszcze wyżej ten zadarty nosek i siadała w kącie nastroszona jak sowa. Długo siedziała w kącie, tak długo, póki cała obraza nie wyparowała z niej jak woda z kociołka. Wtedy panna Obrażalska wracała do zabawy z dziećmi. I co dalej? Ano, za chwilę mówiła znów: „nie bawię się” albo: „nie potrzebuję” i znowu odchodziła do kąta. Drugiej takiej Obrażalskiej nie było w całej szkole, nie było nawet w caym miasteczku nad rzeczką.
A wszystkiemu kto był winien? – Cudaczek-Wyśmiewaczek. Cudaczek-Wyśmiewaczek, licho malusie i cieniutkie jak igła, mieszkał w tym domku, co to nie był ani duży, ani mały, tylko w sam raz. A ten Cudaczek nie jadł i nie pił, tylko śmiechem żył (…)