O czasie i wodzie

Jakże piękna to opowieść o końcu. To przepełniona smutkiem i nostalgią elegia o umierającym świecie. Autor gra tu głównie półtonami, choć zdarzają mu się mocniejsze akordy. Bo katastrofa klimatyczna, której jesteśmy świadkami nie jest widowiskowa. Słychać ją w kruszącym się do morza lodzie, w płonącym lesie, w powoli pustynniejących stepach. Jest to nie tylko opowieść o Islandii i jej mieszkańcach. To przede wszystkim esej o przemijaniu, o pamięci, o literaturze, religii, trwaniu i pięknie świata ujawniającym się w najdrobniejszych jego aspektach. Andri Snr Magnason splata bowiem ze sobą tak odległe wątki i postaci jak umierające lodowce, Audhumla boska krowa, z której wymion początek wzięły cztery wielkie rzeki starożytnego świata, Dalajlama, Tolkien, żałoba, pewien mały szpak, hinduscy i nordyccy bogowie oraz kosmiczny wymiar Boga. Znalazło się tu miejsce zarówno dla lingwistycznych poszukiwań języka najbardziej odpowiedniego, do tego, by nim opisać katastrofę klimatyczną, jak i refleksji nad tym jak zbudowanie bomby atomowej wpłynęło na naszą zbiorową świadomość. Autorowi udała się rzecz niebywała. W jego ujęciu mała historia pojedynczych ludzi stała się równie ważna jak dzieje zapomnianych bogów. W gruncie rzeczy trwamy bowiem tak długo jak pamięć o nas. Mimo iż jest to książka wypełniona ogromną ilością faktów, podparta solidnymi danymi, to jednak nie one stanowią o jej wartości, a emocje z jakimi pozostawia czytelnika. Smutek, tęsknota, ale też pragnienie, by nie pozostać biernym, by ratować to co pozostało. Jak pisał bowiem Czesław Miłosz w Piosence o końcu świata: Innego końca świata nie będzie. Wyznacznikiem dobrej literatury jest fakt, że nie pozostawia czytelnika obojętnym, wywołuje w nim echa lektur dawnych i uwiera gdzieś w duszę i taka właśnie jest tak książka. Polecam z całego serca. #9UrodzinyEbookpointKonkurs