Jak przemijający cień

Po przeczytaniu Zimy w Lizbonie sporo oczekiwałem po lekturze kolejnej pozycji tegoż autora. Niestety, jak się okazało zdecydowanie za dużo. Jak przemijający cień to jakby 3 opowiadania zamknięte w 1 całość mamy tu historię zabójcy Martina Luthera Kinga, historię samego autora piszącego tą powieść, a także wspomnienie autora piszącego ?Noc w Lizbonie?. Wszystkie te 3 historie ma łączyć Lizbona, w której zabójca Kinga przebywał przez 10 dni, a którą, poszukując jego śladów, dorosły Molina odwiedza i przy okazji wspomina siebie i swoje zauroczenie tym miastem z okresu pisania Nocy w Lizbonie. W książce jest kilka ciekawych momentów, zwłaszcza w części dotyczącej Nocy w Lizbonie. Całość jest jednak nudna i przyznam, że przeczytałem ją trochę na siłę, cały czas mając nadzieję, że może na końcu wydarzy się coś, co przekona mnie do tej pozycji. Niestety, tak się nie stało. W jakimś wywiadzie autor tak opisał powstanie tej książki: "Pisałem jeden rozdział o Rayu, a później przechodziłem do rozdziału o moim życiu, pisaniu, rodzinie. Było to dość ryzykowne, miałem mnóstwo wątpliwości, czy ten eksperyment się uda. Na szczęście pisanie jest tanim zajęciem. Papier nie kosztuje za dużo." I to może jest najlepsza i najbardziej miarodajna recenzja tej książki.