Więzy krwi

Kraj okaleczony nienawiścią

Jean Hatzfeld to francuski reporter, korespondent wojenny i pisarz. Dwadzieścia lat po ludobójstwie w Rwandzie przedstawia, kolejną, czwartą już książkę opowiadającą o strasznych wydarzeniach z 1994 roku. Więzy krwi to publikacja, w której autor oddaje głos trzeciemu pokoleniu traumy – dzieciom ocalałych Tutsi i uwięzionych Hutu. Porusza się w sąsiedztwie ofiar i katów, których łączy wspólna rzeczywistość.  Zadaje pytania o to jak jest teraz, jak widzą przyszłość? W miejscu, „gdzie mądrość ucierpiała z powodu braku starszych pokoleń”, a podświadoma chęć zemsty miesza się z dziecięcą naiwnością, Hatzfeld pokazuje, że wspólne przepracowanie przeszłości pomaga z nadzieją spoglądać w przyszłość tym, którzy nie mieli wpływu na traumatyczną historię.

(…) Opowiada, że właśnie dziś zwolniono go z obozu reedukacji przez pracę, nazywanego też obozem robót publicznych, gdzie przez trzy lata utwardzał pobocza dróg, kruszył kamienie i jadł z menażki fasolę bez odrobiny sosu. Ignace, który w 1994 roku, w czasach rzezi, miał sześćdziesiąt dwa lata, został zwolniony z udziału w ekspedycjach na bagna z powodu zbyt wątłych nóg. Jednak nie przeszkodziło mu to, wręcz przeciwnie, w polowaniu na Tutsi. Wieczorem, gdy wydawało się, że mordercze szaleństwo ucichło do następnego ranka, widziano, jak chodzi między papirusami uzbrojony w łuk, z którego kiedyś strzelał do wodnego ptactwa (…)

                                                                                                                      Fragment książki