Zniknięcie

Na ile możesz ufać samemu sobie?

Greta wraz z mężem i córeczką wypływa na jezioro cieszące się złą sławą. Docierają do maleńkiej wysepki, a tam ojciec z córką schodzą na ląd. Greta zasypia w łódce, ukołysana mgłą i leciutkim bujaniem. Kiedy się budzi, Alexa i Smilli nie ma. Rozpłynęli się w powietrzu. Kobieta rozpoczyna poszukiwania. Gdzie mógł pójść ojciec z malutkim dzieckiem? Na wyspie nie ma śladów ich stóp, ich łódka była jedyną, która cumowała przy wysepce. Jeśli wrócili do wynajmowanego domku, to w jaki sposób się tam dostali? Greta chce zadzwonić do Alexa, ale komórka też zniknęła. W domku znajduje swój telefon ukryty pod prześcieradłami. To ona go schowała? W końcu uspokaja się na tyle, żeby pójść na policję i poinformować o zniknięciu. Tam jednak słyszy, że przecież nie ma męża i nigdy nie miała córki... O co tu chodzi? Greta nie wie, czy to przeszłość powróciła, aby ją dręczyć, czy w końcu straciła kontakt z rzeczywistością...

(…) Zamykam oczy i przypominam sobie, jak we dwójkę rozrabiali w kuchni dziś rano. Energia Alexa i ta jego cierpliwość, która pozwala mu na długie zabawy, bardzo długie. Tak długie, że inni ojcowie już dawno padliby ze zmęczenia. „Chodź, skarbie, wracamy do łódki, mama czeka”. Alex nigdy nie powiedziałby czegoś takiego. Jest dobrym tatą. Otwieram oczy. Jeszcze raz wychylam się za burtę, czuję, że coś ciągnie mój wzrok ku ciemniejącej tafli wody.

Dobry tata.

Dobry tata.

Dobry tata.

Prostuję się, nadal nie dociera do mnie żaden dźwięk. Nie słychać głosów, nie słychać śmiechu. Nie słychać nawet krzyku nura. Siedzę tak chwilę, bez ruchu, nasłuchując. A potem, nagle, po prostu wiem. Nie trzeba z niepokojem okrążać wyspy, nie trzeba szukać ani rozpaczliwie wołać ich po imieniu. Nie, nie muszę nawet wstawać i wychodzić z łodzi, żeby mieć pewność.

Alex i Smilla już nie wrócą. Zniknęli (…)

                                                                                                                      Fragment książki