Złotowidząca

Wspaniały dar, czy przekleństwo?

Lee Westfall jest odważną, silną dziewczyną. Ma dom, który kocha i wiernego rumaka. Ma także najlepszego przyjaciela, którzy być może będzie być kimś ważniejszym. Lee ma też swój pilnie strzeżony sekret. Dziewczyna wyczuwa złoto. Nawet żyły znajdujące się głęboko w ziemi, małe bryłki w strumieniu oraz złoty pył pod jej paznokciami. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, jak potężnym i niebezpiecznym darem została obdarzona… Akcja powieści zaczyna się, gdy Lee wraca do domu i odkrywa, że jej rodzice są zamordowani, a znajdujące się pod podłogą złoto znikło. Dziewczyna wyczuwa kto dopuścił się zbrodni, wie, że ten ktoś zna jej tajemnicę i nie cofnie się przed niczym by to wykorzystać. Dziewczyna ucieka do Kalifornii, gdzie właśnie odkryto złoto.

(…) Złotowidzenie eksploduje we mnie, o wiele cieplejsze, bardziej wyraziste niż zapach świeżej krwi. Nie jestem w stanie nad tym zapanować; upuszczam nóż i gorączkowo rozkopuję śnieg, na którym klęczę. Kopię i kopię, aż docieram do warstwy jesiennej ściółki. Gnijące liście kleją mi się do palców, ale szukam dalej, aż coś do mnie mruga. Słońce w błocie. Lato w zimie.

Bryłka z łatwością daje się wyjąć z błotnistej kryjówki; w tym samym czasie w zeszłym roku musiałabym siłą wydzierać ją z zamarzniętej ziemi. Skrajem rękawa ścieram z niej błoto. Jest wielkości sporego orzecha włoskiego, bardziej okrągła niż większość grudek, które widziałam, za wyjątkiem dziwnego wybrzuszenia po jednej stronie. Pewnie potok ją wypłukał podczas zeszłorocznej powodzi. Zdaję się na mój złoty zmysł, szacuję, ile w niej złota. Jeśli się nie mylę, blisko dziewięćdziesiąt procent.

Warta co najmniej sto dolarów. Za tyle pieniędzy można spokojnie kupić mięso na zimę (…)                                                          

                                                                                                          Fragment książki