Długi marsz w połowie meczu

Trafny obraz dzisiejszej Ameryki

Długi marsz w połowie meczu to znakomita alegoria Stanów Zjednoczonych i ich mieszkańców, której autorem jest Ben Fountain. Pisarz ukazuje swoje państwo przez pryzmat konsumpcyjnej obsesji, cwaniackich znajomości i przyprawiających o niesmak poczynań rządowych elit. Obnaża niezrozumienie przeciętnego Amerykanina tego czym jest wojna. Narratorem książki jest Billy, który przez przypadkowy splot wydarzeń trafia na wojnę, z której wraca jako zupełnie inna osoba. Dopiero wkraczał w dorosłość, teraz jest już zbyt dojrzały. Trzy minuty i czterdzieści trzy sekundy nasilonej wymiany ognia z irackimi bojownikami uczyniły z ośmiu ocalałych żołnierzy z drużyny Bravo najbardziej pożądanych bohaterów Ameryki. Teraz odbywają oni intensywnie promowane przez media tournée po całym kraju, żeby przywrócić poparcie obywateli Stanów Zjednoczonych dla wojny. W deszczowe Święto Dziękczynienia będą gośćmi drużyny futbolowej Dallas Cowboys i wystąpią podczas programu estradowego w przerwie meczu. Billy jako członek Bravo otoczony przez patriotów ze znaczkami z flagą w klapie trafia w samo centrum towarzystwa właściciela klubu i jego bogatych znajomych. Poznaje czirliderkę - neokatechumenkę, hollywoodzkiego producenta filmowego po przejściach, przerośniętych futbolistów złaknionych wojny z drugiej ręki. W ciągu tego jednego dnia Billy będzie pił i bił, tęsknił za domem i opłakiwał tych, których nie ma już z Bravo.

(…) Żołnierzom z Bravo nie jest zimno. Święto Dziękczynienia wypadło w chłodny dzień, wiatr tnie jak bicz, na późne popołudnie zapowiadany jest śnieg z deszczem i marznący deszcz, ale Bravo przyjemnie się zaprawili danielsami z colą, bo limuzyna miała minibarek, a w dzień meczu korki są kosmiczne. Pięć drinków w czterdzieści minut to chyba trochę hardkor, ale Billy potrzebuje nieco odprężenia po scenie przy recepcji hotelowej, gdzie sztafeta nabuzowanych kofeiną wdzięcznych obywateli zrobiła mu desant w samo serce kaca. Szczególnie jeden z nich przypiął się do Billy’ego, taki blady, gąbczasty człekokształtny biszkopt, wetknięty w sztywne od krochmalu dżinsy i wypasione kowbojki.

– Sam nigdy nie byłem w wojsku – zwierzał się, gestykulując kubłem kawy ze Starbucksa – ale dziadek był w Pearl Harbor, wszystko mi opowiadał… – I pojechało, nieskładna perora o wojnie, Bogu i ojczyźnie. Billy się wyłączył, dał słowom wirować po mózgu jak w bębnie pralki (…)

                                                                                                                      Fragment książki