Czas honoru

Tajny plan nazistów 

Czas honoru to piąty tom serii Więzy honoru autorstwa W.E.B. Griffin i Williama E. Butterworth. Akcja książki rozgrywa się głównie w Argentynie, gdzie o wpływy walczą służby III Rzeszy i amerykańskie BSS. Głównym bohaterem jest Cletus Frade, będący argentyńsko-amerykańskim żołnierzem i oficerem BSS. Chociaż dwudziestoczteroletni Cletus od niedawna służy w Biurze Służb Strategicznych, to zdążył się już znaleźć w wielu zaskakujących sytuacjach. Żadna jednak z nich nie może się równać z obecną, kiedy staje naprzeciw niemieckiego podpułkownika Wilhelma Froggera, otoczony gwarem obozu jenieckiego usytuowanego w odludnym rejonie stanu Mississippi. Zadanie, jakie postawiono przed młodym agentem BSS, jest dość nietypowe: musi pomóc uciec Froggerowi, który wcale nie ma na to ochoty… Tymczasem wysiłki nazistów skupiają się na operacji Feniks, której celem jest zabezpieczenie najważniejszych ludzi III Rzeszy po jej upadku w Ameryce Południowej. Rodzice Froggera są więzieni przez BSS w Argentynie z powodu ich uwikłania w tajny niemiecki plan. Ponieważ nie chcą niczego wyjawić, zadaniem Frade’a jest nakłonić młodego Niemca, by pomógł w wydobyciu z nich informacji. Ale jeszcze ważniejsza jest pewna tajemnica: przed wzięciem do niewoli w Afryce Frogger uczestniczył w spisku, którego celem było usunięcie Adolfa Hitlera. Gdyby BSS potrafiło wykorzystać tajne informacje spiskowca, mogłoby się przyczynić do rychłego zakończenia wojny…

(…) Czarny mercedes benz z plakietkami Corps Diplomatique jechał na północ Avenida Libertador. Minął boisko polo Ejército Argentino, następnie dotarł do kompleksu Hipódromo. Wtedy ruch pojazdów został wstrzymany przez policjanta z drogówki.
Pasażer Karl Cranz — elegancki trzydziestopięciolatek z gładką cerą i włosami blond, akredytowany w Republice Argentyny jako attaché handlowy ambasady Rzeszy Niemieckiej — wyjrzał przez okno, a widząc po lewej cel swej podróży, trzypiętrowy budynek za wysokim, stalowym ogrodzeniem, zwrócił się do kierowcy:
— Tam jest, Güntherze. Zawróć.
Takiego manewru nie wolno było wykonywać na ośmiopasmowej Avenida Libertador, szczególnie przy tak gęstym ruchu. Ale przepisy kodeksu drogowego nie dotyczyły pojazdów należących do korpusu dyplomatycznego.
— Jawohl, Mein Herr — służbiście odpowiedział Günther Loche i wystawił przez okno rękę, sygnalizując zamiar skrętu.
Dwudziestoczteroletni Loche był wysoki, muskularny i przystojny. Cranz podkpiwał sobie z niego, że wyśle jego zdjęcie do Niemiec, aby zdobiło reklamy wzywające do wstąpienia w szeregi Schutzstaffel, gdyż był wspaniałym uosobieniem typu nordyckiego (…)