Grim 3 Płomień nocy

Niebezpieczny powiew snu

Nad dachami Paryża unosi się tajemnicza mgła, gdy tylko ludzie znajdą się w jej pobliżu zapadają w bardzo głęboki sen, a chwilę później znikają. Mia i Gargulec Grim wpadli na trop tego dziwnego zjawiska. Nie mają pojęcia, że wkrótce czeka ich o wiele większe zagrożenie niż los zaginionych. Razem z koboltem Remim i wampirem Lyskianem stawią czoła demonowi, który próbuje zawładnąć całym miastem. W poszukiwaniu odpowiedzi będą przemierzać tajemnicze zaułki Pragi. Czy uda im się pokonać demona i uratować rodzinę Mii?

(…) Księżyc wisiał niby srebrzyste lustro nad ulicami Paryża. Z rzadka tylko przez jego tarczę przepływały chmury, upiorne postacie o postrzępionych kończynach, które zamieniały niebo w ponure odmęty i rzucały rozedrgane cienie na budynek Opéra Garnier.
Grim stał na skraju dachu. Jego płaszcz łopotał na wietrze, a chłód, który od paru już dni przemykał zaułkami jak głodne zwierzę, łapczywie ześlizgiwał się po jego karku. Niech to szlag! Powinien teraz siedzieć gdzieś w cieple, czytać policyjne raporty albo grać z przyjaciółmi w karty w „Zmierzchu”; powinien robić cokolwiek, tylko nie wystawać nocami na dachach i wgapiać się w księżyc niczym jakiś cholerny wilkołak. Brakuje tylko, żeby odrzucił głowę do tyłu i zaczął wyć. Zdecydowanie powinien się stąd zabierać, nie miał co do tego wątpliwości. A jednak nie ruszył się z miejsca. Dalej spoglądał na księżyc, na tego niespokojnego czarownika, który od pradawnych czasów zachowywał się tak, jakby znał odpowiedzi na wszystkie pytania, i który swoim srebrzystym blaskiem wpędził tysiące ludzi w obłęd, zmusił do samobójstwa albo pisania ckliwych wierszy. Lecz nie tylko ludzie i wilkołaki poddawali się jego mocy. Grim sapnął pogardliwie. Będzie od nich mądrzejszy. Księżyc nie udziela żadnych odpowiedzi. Śmieje się z pytań tego świata. Grim miał wrażenie, że wręcz słyszy ten śmiech (…)