Żywioły Tom 3 Woda która niesie ciszę

Jedna chwila wpycha ją w otchłań mroku

Woda, która niesie ciszę to najnowsza propozycja Brittainy C. Cherry, trzeci tom cyklu Żywioły. Miałam dziesięć lat, gdy straciłam głos. Skradziono dużą część mnie, a jedyną osobą, która naprawdę mnie słyszała, był Brooks Griffin. Stanowił światło moich mrocznych dni, był obietnicą jutra, dopóki jego samego nie spotkała tragedia. Dramat, który zatopił go w morzu wspomnień. Miałam w życiu wiele ważnych, zmieniających, stawiających przede mną wyzwania chwil. Momentów, które przerażały i pochłaniały. Jednak największe z nich – najbardziej wzruszające i chwytające za serce – dotyczyły jego. Oto historia chłopaka i dziewczyny, którzy kochali siebie nawzajem, ale nie kochali samych siebie. Opowieść o życiu i śmierci. O miłości i niedotrzymanych obietnicach.

(…) – Tym razem będzie inaczej, Maggie. Przysięgam. Tym razem to na zawsze – przyrzekł tata, parkując samochód przed domem z żółtej cegły, stojącym narogu Jacobson Street. Przyszła żona taty, Katie, stała na werandzie, obserwując, jak nasz stary Ford Station Wagon zatrzymał się na jej podjeździe.

Magia.

Czułam, jakby z tego domu biła magia. Przenosiłam się z małej norki do pałacu. Przez całe życie zajmowaliśmy z tatą maleńkie dwupokojowe mieszkanie, a teraz przeprowadzaliśmy się do dwukondygnacyjnego domu z pięcioma sypialniami, salonem, kuchnią wielkości Florydy, dwoma łazienkami, toaletą i jadalnią – nie salonem, w którym tata codziennie o piątej stawiał przed telewizorem tacę z obiadem. Powiedział, że mają nawet basen w ogródku. Prawdziwy, nie dmuchany! Wkopany w ziemię!

Miałam przestać mieszkać tylko z jedną osobą, stać się za to częścią rodziny.

Chociaż nie było to dla mnie nowością. Odkąd sięgałam pamięcią, byliśmy z tatą częścią wielu rodzin. Pierwszej tak naprawdę nie znałam, ponieważ mama nas zostawiła, zanim jeszcze wypowiedziałam pierwsze słowo. Znalazła sobie kogoś innego, przy kim czuła się bardziej kochana niż przy tacie, w co ciężko mi było uwierzyć. Tata kochał całym sercem, bez względu na to, ile go to kosztowało. Po jej odejściu dał mi pudełko zdjęć, bym o niej nie zapomniała, ale uznałam, że to dziwne. Jak mogłabym pamiętać kogoś, kogo przy mnie nie było? Następnie tata zakochiwał się w wielu kobietach, niekiedy one również się w nim zakochiwały. Wkraczały do naszego maleńkiego świata, przynosiły rzeczy, a tata wciąż mówił, że to na zawsze, trwało to jednak krócej, niż miał nadzieję (…)

                                                                                                          Fragment książki