Wstać znowu o ludzkiej porze

Realne zagrożenie mediów społecznościowych 

Joshua Ferris to pisarz, który mimo swojego młodego wieku był wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość. Wstać znowu o ludzkiej porze to książka opowiadająca historię Paula O’Rourke, postaci zagubionej, pełnej sprzeczności, osaczonej przez dylematy i wątpliwości. Paul jest dentystą, który bezskutecznie stara się rzucić palenie, ateistą nietracącym wiary w Boga i przeciwnikiem nowoczesnych technologii uzależnionym od iPhone’a. Mimo braku wiary w siebie i innych, próbuje odnaleźć spokój i szczęście. Pewnego dnia przerażony i zszokowany odkrywa, że ktoś kradnie jego tożsamość. W sieci znajduje nowo założone konto na Facebooku, Twitterze, a także jego stronę internetową. Początkowo cała sprawa wydaje się niegroźna, ale z biegiem czasu zamienia się w koszmar. Zawieszony między światem realnym a wirtualnym, Paul próbuje odkryć, dlaczego ktoś podszywa się pod niego. Musi stawić czoło swojej trudnej przeszłości i zmierzyć się niepewną przyszłością. 

(…) USTA TO DZIWNE MIEJSCE. Ani całkiem w środku, ani na zewnątrz, ani skóra, ani narząd, tylko coś pomiędzy tym a tym: ciemne, wilgotne, umożliwiające dostęp do wnętrza, którego większość ludzi wolałaby nie oglądać – gdzie zaczyna się rak, gdzie pęka serce, gdzie może nie objawić się dusza.
Zachęcałem swoich pacjentów do czyszczenia zębów nicią. Czasami to było trudne. Powinni je nitkować. Nitkowanie zapobiega chorobom przyzębia i może przedłużyć życie nawet o siedem lat. Ale jednocześnie jest czasochłonne i zasadniczo upierdliwe. Chociaż dentyści tego nie mówią. Facet wraca do domu, wypiwszy cztery czy pięć drinków: ale świetny wieczór, wokół zabawa – i biorąc nić, zadaje sobie pytanie: Po co to? W końcu i tak serce się zatrzymuje, komórki umierają, neurony przestają przewodzić sygnały, bakterie zżerają trzustkę, muchy składają jajeczka, robaki przegryzają się przez ścięgna i więzadła, skóra zamienia się w wiejski twaróg, kości się rozkładają, a zęby zostają uniesione przez wodę. Ale wtedy przychodzi ktoś, kto nigdy w życiu nie nitkował zębów – obraz niewyobrażalnego zaniedbania i niepotrzebnego cierpienia: spróchniałe zęby, opuchnięte dziąsła, jeden wielki chodzący łańcuch infekcji, począwszy od szkliwa, a skończywszy na nerwach – i znowu budzi się we mnie to, co nazywam nadzieją, odwagą, a przede wszystkim sprzeciwem, i przez kilka następnych dni od nowa powtarzam wszystkim pacjentom: „Musi pan nitkować, proszę nitkować, nitkowanie jest bardzo ważne” (…)