Wiolonczelista z Sarajewa

Nie potrafię sobie wyobrazić cudowniejszej, bardziej kunsztownie napisanej książki o tym, jak wojna deprawuje ludzi Z.Z. Packer.
Sarajewo podczas oblężenia (1992). Snajperzy sieją śmierć. Wybuchy moździerzy zabijają mieszkańców. A pewien wiolonczelista siedzi przy oknie i gra Adagio Albinoniego.
W pewnej chwili wybuch pocisku zabija dwadzieścia dwie osoby stojące w kolejce po chleb.
Przez następne dwadzieścia dwa dni każdego popołudnia wiolonczelista schodzi na dół i grając Adagio, oddaje hołd zmarłym.
Steven Galloway opisuje historię oblężonego miasta z perspektywy trzech mieszkańców Sarajewa: Kenana, który stara się zdobyć wodę dla swoich bliskich, Dragana, który boleśnie przeżywa rozłąkę z synem i żoną, i kontrsnajperki o pseudonimie Strzała. To opowieść o przetrwaniu, o walce z pokusą nienawiści, o niezłomności ludzkiego ducha mimo strachu i cierpienia.
Imponuje sprawność, z jaką Galloway za pomocą zwykłych, zupełnie niepozornych postaci zgłębia wybrane tematy: szaleństwo wojny domowej, jej nieodłączne barbarzyństwo, cynizm tych, którzy czerpią wymierne korzyści z cudzej niedoli Andrew Riemer, Sydney Morning Herald
To historia uniwersalna, świadectwo poszukiwania sensu, odkupienia i człowieczeństwa nawet w obliczu niewyobrażalnej grozy Khaled Hosseini, autor Chłopca z latawcem.
Wspaniała, potężna powieść o ludziach, którzy zachowują lub odzyskują swoje człowieczeństwo w skrajnie trudnej sytuacji Yann Martel, autor Życia Pi.
Steven Galloway urodził się w Vancouver w 1975 roku. Debiutował powieścią Finnie Walsh (2000), nominowaną do kanadyjskiej nagrody First Novel Award. Jego druga powieść, Podniebny spacer (2003, wyd. polskie 2006), była nominowana do nagrody im. Ethel Wilson i została przetłumaczona na kilka języków.
Wiolonczelista z Sarajewa (2008) to największy literacki sukces Gallowaya; prawa do książki autorskie zakupiły dwadzieścia dwa kraje, ma być też zekranizowana.