Wayne Rooney. Moja dekada w Premier League

Narodzony by zwyciężać.

Jedna z gwiazd w świecie piłki nożnej, o której mówi się najczęściej. Teraz Wayne Rooney bez barier mówi o … sobie samym. Ma zaledwie dwadzieścia dwa lata, a jest już jednym z najlepszych piłkarzy na świecie. Kolorowo i kontrowersyjnie, tak gra i żyje, z intensywnością, w której nie ma sobie równych. Czy to na boisku czy poza nim. Z niezwykłą szczerością, opowiada prawdziwą historię swojego życia. Nie oszczędza przy tym żadnych szczegółów. Przeciwnie, opowiada o pochodzeniu z klasy robotniczej i uliczkach Liverpoolu, niezwykłym debiucie w wieku szesnastu lat w angielskiej lidze, o spektakularnym wejściu na arenę międzynarodową w zawodach UEFA w 2004 i 2006 roku, kontuzji i Mistrzostwach Świata. Wayne Rooney. Moja dekada w Premier League to uczciwy i inspirujący reportaż o ogromnie utalentowanym chłopaku i jego zawrotnej karierze, która błyskawicznie przysporzyła mu sławy i fortuny. Przykuwająca opowieść o przeciwnościach i triumfie, o mistrzach i mistrzostwach, o prywatnym życiu, które widnieje na pierwszych stronach gazet, a przede wszystkim o niezwykłym sportowcu, którego los na zawsze się odmienił gdy dostał zaproszenie do Manchester United w lecie 2004 roku.

(…) Granie w futbol w Premier League jest jak uzależnienie – ma wielki wpływ na całe moje życie. Jest pierwszą rzeczą, o jakiej myślę rano po obudzeniu, i ostatnią, zanim zasnę wieczorem. Nawet w nocy nie daje mi spokoju: często śnią mi się zwycięskie gole strzelane dla Manchesteru United. To właśnie klub tak mnie inspiruje, bo gra dla United to wyjątkowa sprawa. Klub jest wielki, ma wspaniałą historię, i stąd tak ogromne oczekiwania kibiców przed każdym sezonem. Fani też są wyjątkowi i są ich miliony na całym świecie. Skoro kibice są tacy, oczekiwania tak wielkie, to trudno się dziwić, że bramki strzelane dla klubu wiążą się zą taką euforią. Właściwie nieustannie myślę o grze w piłkę i tylko to chciałbym robić. Kiedy krążę po domu, przechodząc z pokoju do pokoju, zawsze mam piłkę przy nodze. Kiedy gadam z kimś przez telefon, siedząc w fotelu, zawsze trzymam nogę opartą na piłce albo delikatnie ją podbijam. I jak w przypadku każdej obsesji, kiedy nie mogę grać, popadam we frustrację. Wkurza mnie wówczas byle głupstwo. (…)

Fragment książki