Śpij spokojnie

Powieść o obsesji, zemście i strachu 

Śpij spokojnie to kolejna odsłona twórczości Rachel Abott. Bohaterką książki jest Olivia Brooks jest matką trójki dzieci, ma piękny dom, a mąż ją uwielbia. Jej życie z pozoru wydaje się prawdziwą sielanką. Jednak przeszłość Olivii nie daje o sobie zapomnieć i sprawia, że kobieta drży w obawie, że straci tych, którzy są dla niej najważniejsi. Przecież już raz tego doświadczyła. Dwa lata temu przerażona zadzwoniła na policję by zgłosić zaginięcie swojej rodziny. Teraz główny inspektor Tom Douglas zostaje wezwany, by poprowadzić śledztwo jeszcze raz w tej samej rodzinie, ale tym razem to Olivia znika. Wszystkie dowody wskazują, że jeszcze tego samego ranka była w domu, ale samochód stoi w garażu, a portfel został w torebce. Policja chce wystosować odezwę do społeczności, ale z jakiegoś powodu funkcjonariusze nie mogą znaleźć żadnych zdjęć całej rodziny. Nie ma ich w albumach, telefonach i komputerach. Znajdują za to krew… Czy Olivia uciekła z własnej woli, czy ktoś jej w tym pomógł? Dlaczego jej mąż tak dziwnie się zachowuje? Czy przeszłość dopadnie Olivię? Słodkich snów, o ile to możliwe. Nigdy nie wiesz, kto wtedy patrzy…

(…) Dziewczyna wyszła uśmiechnięta z głośnego, zatłoczonego pubu. Kiedy mocowała się z ciężkimi drzwiami, wpuszczając lodowaty podmuch zimowego powietrza, w uszach dźwięczały jej jeszcze śmiechy. Odwróciła się i zawołała „dobranoc” do wszystkich, którzy akurat patrzyli w jej stronę, a kilka rąk podniosło się w pożegnalnym geście, chociaż większość była zajęta kuflami piwa albo dziko gestykulowała, by podkreślić którąś część ostatniej zabawnej historii, jaką dzielono się z każdym, kto miał ochotę słuchać.
Drzwi zatrzasnęły się za jej plecami, odcinając ją od ciepłego, żółtego światła oraz radosnych dźwięków rozbawionych młodych ludzi. Otoczyła ją ciemna noc, a nagła cisza uderzyła niczym prawdziwy podmuch. Przez chwilę stała nieruchomo.
Drżąc na wczesnozimowym chłodzie, owinęła ciaśniej szalik wokół szyi i otoczyła się ramionami, by utrzymać ciepło. Naprawdę powinna znaleźć sobie jakiś płaszcz, dość ładny, by mogła go włożyć na imprezę. Uśmiechnęła się na myśl o własnej próżności i przypomniała sobie, że od mieszkania dzieli ją tylko kwadrans drogi spacerem, więc jeśli pójdzie dziarskim krokiem, to szybko się rozgrzeje.
Cisza nagle została przerwana, kiedy drzwi pubu otworzyły się ponownie, a światło z wewnątrz rozlało się bursztynowym blaskiem po mokrych chodnikach. Wydawało jej się, że wśród głośnych dźwięków muzyki dobiegających z ciepłego baru dosłyszała, jak ktoś krzyczy jej imię, ale drzwi zatrzasnęły się z hukiem i znów zapadła cisza (…)