Serce Ferrinu

Dążenie do władzy, miłość i nienawiść 

Kronika Ferrinu to znakomita seria fantastyczna, z lekką nutką romansu. Kolejny tom opowiada o córce Anaeli, która przybywa do Ferrinu, aby wypełnić swoje przeznaczenie. Gabriela pamięta słowa matki: "Dokonaj tego, czego mnie nigdy nie było dane dokonać - ocal Serce Ferrinu". Dziewczyna musi jednak poznać, czym tak naprawdę jest Serce Ferrinu, co nadaje mu mocy i siły. Czas w Ferrinie mija inaczej niż na Ziemi, przez co, gdy główna bohaterka trafia do tej magicznej krainy, nikt nie chce uwierzyć w jej słowa.  Dziewczynę otaczają mężczyźni, których motywów nie rozumie. Groźni i bezwzględni, jedni są niebezpieczni, inni będą chronić ją nawet za cenę życia. Wśród nich jest też ktoś, kto pragnie jej ofiarować swoją miłość. Czy Gabriela wypełni los wyznaczony jej przez bogów? Katarzyna Michalak przygotowała swoim czytelnikom powieść o bogatej dynamicznej fabule, pełną zaskakujących zwrotów akcji i ciekawych bohaterów. Fantazja i magia opowieści nie pozwalają ani na chwilę oderwać się od lektury. 

(…) Uwielbiała wracać do domu! Warszawa Warszawą, nie mogła narzekać, ale dom to dom. Patrząc niewidzącym spojrzeniem w okno pociągu, już sobie wyobrażała, jak zostanie przywitana. Saris będzie stał tuż przy stacji. Przepiękny, kruczoczarny ogier, bez siodła i cugli, czekający spokojnie na swą panią, nie budził już wśród miejscowych żadnej sensacji. Mieli czas, by przywyknąć.
Oczywiście padną sobie w objęcia – jeżeli tak to można nazwać – bo uwielbiali się wzajemnie, no i nie widzieli... z pół roku. Potem wolno podążą drogą do domu, a te parę kilometrów minie im na ploteczkach.
Niby o czym można plotkować na krańcu cywilizacji? Oj, tematów mieli co niemiara. Ona zwykle zwierzała się z miłosnych podbojów, Saris – wdzięcznie włączając się w temat – zaczynał narzekać, jaki jest tutaj samotny.
– Przecież masz tyle klaczy dookoła! – ona próbowała mu dokuczyć, a Saris oburzał się:
– To konie, nie klacze! Ja jestem jednorożcem! Myślę i mówię!
– No ale jesteście podobni. Nie do odróżnienia. – To Sarisa zawsze doprowadzało do furii. Ruszał wtedy galopem, a ona śmiała się w głos. Gdy Saris w końcu zwalniał, zaczynał jej słodko tłumaczyć: – Jednorożec nie może współżyć z klaczą, tak jak ty nie możesz z małpą – ona wtedy podnosiła krzyk, zatykając uszy, żeby darował jej fizjologicznych szczegółów. I na takich słownych utarczkach mijała im zwykle droga do domu... (…)