Ścieżki Północy

Przeżył wojenne piekło i zdobył wszystko z wyjątkiem szczęścia

Osadzony w japońskim obozie, którego jeńcy są wykorzystywani do pracy przy budowie Kolei Śmierci w Birmie, chirurg Dorrigo Evans nie może przestać myśleć o romansie z żoną swego wuja sprzed dwóch lat. Bliski rozpaczy codziennie musi walczyć o ocalenie podlegających mu żołnierzy przed głodem, cholerą, torturami... Pewnego dnia otrzymuje list, który zmieni jego życie na zawsze. Ścieżki Północy wielowątkowa historia o miłości, ale przede wszystkim o wstrząsających skutkach wojny, która niesie spustoszenie wszędzie, a w szczególności sercach ludzi. Autor opowiada o okropności wojny, ulotności życia i niespełnionym uczuciu. Richard Flanagan pisał powieść przez dwanaście lat i stworzył arcydzieło opowiadające o australijskiej obecności w drugiej wojnie światowej, o japoński pojmowaniu obowiązku i poezji, a także o normalnym życiu, które wojna obróciła w pył. Wspaniała książka, piękna i uniwersalna, która zajmuje czytelnika na długie godziny i na zawsze pozostaje gdzieś głęboko… 

(…) Niech ci Bóg błogosławi, mówi jego matka, obejmuje go, a potem pozwala mu odejść. Niech ci Bóg błogosławi, mój synku.
Było to w 1915 albo 1916 roku. Dorrigo miał wtedy rok albo dwa latka. Cienie przyszły później, przybrawszy postać unoszącego się przedramienia, którego czarny zarys podskakiwał w oleistym świetle lampy naftowej. W małej, ciemnej kuchni Evansów siedział Jackie Maguire i płakał. W tamtych czasach nikt nie płakał, tylko małe dzieci. Jackie Maguire był już starcem, miał ze czterdzieści, a może więcej lat, i grzbietem dłoni próbował wycierać łzy ze swojej dziobatej twarzy. A może jednak palcami?
Dorrigowi w pamięć zapadł tylko ten płacz. Brzmiał tak, jak gdyby coś się kruszyło albo pękało. Jego coraz powolniejszy rytm przywodził mu na myśl duszącego się w potrzasku królika, który miarowo uderza tylnymi nogami o ziemię — był to jedyny podobny do tego płaczu dźwięk, jaki w życiu słyszał. Miał wówczas dziewięć lat i wszedł do kuchni, żeby mama zajęła się podbiegłym krwią bąblem na jego palcu. Był jeszcze za mały, by móc porównać szloch Jackiego Maguire’a z czymś innym niż agonia królika. Wcześniej tylko raz widział, jak dorosły płacze. Była to zdumiewająca scena. Jego brat, Tom, wrócił z wielkiej wojny, z Francji. Wysiadł z pociągu, rzucił swój worek żołnierski na gorący piasek bocznicy i nagle wybuchnął płaczem (…)