Republika Piratów

„Nigdy nie było piratów, byli ludzie, którzy stwierdzili, że Wolność, którą dali im Bóg i Natura, są barierą przeciwko bogatym i wpływowym”

Cytat Charlesa Johnsona dobrze oddaje ducha dokumentu. Colin Woodard szczegółowo i z pietyzmem odtwarza prawdopodobnie najbardziej interesujący okres na Siedmiu Morzach – pierwsze 30 lat XVIII wieku. Autor snuje opowieść o mitycznym wzorze piratów, Henrym Averym ale przede wszystkim o Bellamym, legendarnym Czarnobrodym, Vane’ie i ich nemesis – Woodsie Rogersie. Czytelnik może liczyć na dużą porcję solidnego opisu owej dziwnej Republiki Piratów, relację losów każdego z bohaterów, oraz porządną lekcję historii opatrzoną bogactwem faktów, dat, nazwisk, pojęć, miejsc oraz wydarzeń. Republika Piratów to jednak nie tylko literatura faktu, ale również pasjonująca opowieść o trudnych wyborach, o niedoli człowieka na tej ziemi i o wolności jaką wielu wybrało na morzu służąc pod banderą z trupią czaszką. Historie piratów znane z popkultury, autorów takich jak Walt Disney czy Robert Louis Stevenson zostały mocno podkoloryzowane i choć są zajmujące same w sobie, prawdziwe losy piratów z Karaibów okazują się jeszcze ciekawsze. Romantyczna, momentami tragiczna historia pozwoli niejednemu czytelnikowi wrócić do dziecięcych marzeń – bycia kowbojem, średniowiecznym rycerzem, żołnierzem, wojownikiem Jedi czy piratem. Ostatecznie, tak jak stwierdził Mark Twain: „od czasu do czasu mieliśmy nadzieję, że jeśli będziemy dobrzy Bóg pozwoli nam zostać piratami”. Republika Piratów oferuje powrót do tych czasów, lecz z głębszą, często gorzką refleksją gdyż lektura podobnie jak i czytelnik będą prawdopodobnie dojrzalsze, a czasy piratów, jak i dzieciństwo, bezpowrotnie przeminęły.

(…)Książka ta opowiada historię złotej ery piractwa, skupiając się na jej czterech czołowych przedstawicielach. Trzech z nich to piraci: Samuel „Czarny Sam” Bellamy, Edward „Czarnobrody” Thatch i Charles Vane; wszyscy znali się osobiście (…) nie zaczęli [oni] budować swojej pirackiej społeczności z niczego, znaleźli sobie bowiem wzór do naśladowania w postaci Henry’ego Avery’ego, nazywanego „królem piratów”, który wyzwolił ponoć swoich towarzyszy załogantów od marnej, uciążliwej egzystencji pod deskami pokładu, pomógł im zdobyć niewyobrażalne bogactwa i zapewnił luksusowe życie we własnym królestwie. Historia Avery’ego dobiegła końca, kiedy Bellamy, Czarnobrody i Vane byli jeszcze dziećmi; zanim wyrośli na młodzieńców, człowiek ten i rzeczy, których dokonał, zdążyły już przejść do legendy. Jego przygody zainspirowały sztuki teatralne i powieści, historyków i dziennikarzy oraz, oczywiście, piratów złotej ery. Romantyczny mit nie ciągnął się za złotą erą, on pomógł ją stworzyć. Dlatego też opowieść o piractwie rozpoczyna się od Henry’ego Avery’ego i tajemniczego okrętu, który przed ponad trzystu laty przybył do Nassau. (…)

Fragment książki