Pułapka

Czy morderca zapłaci za swoje zbrodnie?

Linda Conrad ma prawie czterdzieści lat, jest autorką bestsellerów i od lat nie wychodzi z domu. Traumatyczne wydarzenia z przeszłości uwięziły ją fizycznie i mentalnie. Nie jest w stanie zapomnieć twarzy człowieka, który zabił jej młodszą siostrę. Pewnego dnia odkrywa tożsamość mordercy, w telewizji przez przypadek widzi twarz prezentera i jest przekonana,  że patrzy na oblicze mordercy. Postanawia wymierzyć mu sprawiedliwość. Zaczyna tworzyć powieść inną niż wszystkie do tej pory, która ma się stać przynętą. Pisze o morderstwie swojej siostry w nadziei, że przyciągnie tym uwagę mężczyzny. Linda gorąco pragnie zemsty. Czy winny wpadnie w pułapkę i zostanie ukarany? Pułapka to powieść, która od pierwszych stron wciąga czytelników w skomplikowany świat Lindy Conrad, w którym wizje, sny i strzępki wspomnień mieszają się z rzeczywistością. Kobieta wciąga w tytułową pułapkę, mordercę, siebie i czytającego. Na wydarzenia z przeszłości patrzymy oczami głównej bohaterkami i wraz z nią przeżywamy wszystkie emocje. Książka Melanie Raabe to doskonały thriller psychologiczny, pełen napięcia, w którym każdy szczegół ma znaczenie, a fabuła pochłania na długie godziny. 

(…) Nie jestem z tego świata.
Tak przynajmniej mówią ludzie. Tak jakby istniał tylko jeden świat.
Stoję w mojej wielkiej, pustej jadalni, w której nigdy nie jem, i patrzę na zewnątrz. Pokój znajduje się na parterze, przez wielki przeszklony front widać łąkę za moim domem i skraj lasu. Czasami można zobaczyć sarny. Lisy.
Jest jesień i kiedy tak sobie patrzę przez okno, mam wrażenie, jakbym patrzyła w lustro. Crescendo kolorów, jesienna burza, która kołysze drzewami, która jedne gałęzie ugina, inne łamie. Dramatyczny i piękny dzień. Przyroda też zdaje się wyczuwać, że wkrótce coś dobiegnie kresu. Ostatni raz gwałtownie protestuje, mobilizując wszystkie siły, wszystkie kolory. Wkrótce będzie rozpościerać się przed moim oknem cicha i nieruchoma. Promienie słońca zastąpi wilgotna szarość, w końcu mroźna biel. Ludzie, którzy mnie odwiedzają – moja asystentka, mój wydawca, moja agentka, w zasadzie nikt więcej – będą narzekać na słotę i zimno. Na to, że musieli najpierw zeskrobać skostniałymi palcami szron z szyb, a dopiero potem mogli wyruszyć w drogę. Na to, że jest jeszcze ciemno, gdy wychodzą rano z mieszkania, i że znowu jest ciemno, gdy wracają wieczorem do domu. Dla mnie tego typu rzeczy nie mają żadnego znaczenia. W moim świecie, czy to zima, czy lato, jest dokładnie 23,2 stopnia. W moim świecie jest zawsze dzień, nigdy noc. Tu nie ma deszczu, śniegu, zziębniętych palców. W moim świecie jest tylko jedna pora roku i nie znalazłam jeszcze dla niej nazwy (…)