Phil Jackson. 11 pierścieni

Fanom koszykówki nie trzeba przedstawiać tego niezwykłego człowieka.

Podczas kariery jako trener Chicago Bulls i Los Angeles Lakers odniósł więcej zwycięstw niż jakikolwiek trener w historii profesjonalnego sportu. Co więcej w swojej pracy nigdy nie odstąpił od wyznawanych wartości. Pół żartem, pół serio Phil Jackson przez pisarzy sportowych został ochrzczony „Mistrzem Zen”. Ten pseudonim obrazuje kilka jego istotnych cech. Jest trenerem, który inspirował nie poganiał, który budził i wydobywał na światło dzienne najlepsze cechy swoich zawodników, a nie ich ego, strach, czy chciwość. Jest to opowieść o dziecku kaznodziei z Północnej Dakoty, które dorosło by stać się jednym z najbardziej innowacyjnych liderów naszych czasów. W poszukiwaniu złotego środka Jackson sięga do psychologii humanistycznej, filozofii rdzennych amerykanów i medytacji Zen. Opracował nowe podejście do przywództwa oparte na wolności, autentyczności i bezinteresownej pracy zespołowej, które postawiło dotychczasowy świat sportu na głowie. To jest książka o cierpliwości, budowaniu relacji o przyjaźni z zawodnikami i drodze jaką trzeba przebyć, by osiągnąć sukces.

(…) Niektórzy trenerzy są jak lemingi i lubią się poddawać owczemu pędowi. Spędzają mnóstwo czasu na podglądaniu innych trenerów i próbowaniu nowych błyskotliwych technik, które mają im zapewnić przewagę nad konkurencją. Ten rodzaj strategii „z zewnątrz” może się sprawdzić w krótkim okresie, o ile masz silną, charyzmatyczną osobowość – ale koniec końców obróci się przeciwko tobie: w końcu zawodnicy będą mieli dość i zaczną cię ignorować albo – co nawet bardziej prawdopodobne – twoi przeciwnicy zrobią się mądrzejsi i znajdą sposób, żeby cię skontrować.

Ja z natury jestem antylemingiem. Pewnie bierze się to jeszcze z dzieciństwa, kiedy moi rodzice, pastorzy Kościoła zielonoświątkowego, wmuszali we mnie przeróżne dogmaty religijne. Oczekiwano, że będę myślał i zachowywał się w ściśle określony sposób. Kiedy dorosłem, postanowiłem się od tego wyzwolić i zacząłem robić rzeczy po swojemu. Przez długi czas wierzyłem, że muszę oddzielać osobiste przekonania od życia zawodowego. Próbując jakoś pogodzić się ze swoimi duchowymi dążeniami, eksperymentowałem z różnymi pomysłami i metodami, poczynając od chrześcijańskiego mistycyzmu, a kończąc na medytacjach zen i rytuałach indiańskich. W końcu pojąłem, że najważniejsze to być sobą. I chociaż z początku martwiłem się, że zawodnicy mogą uznać moje poglądy za szalone, to z czasem odkrywałem, że im więcej mówię od serca, tym bardziej mnie słuchają i wyciągają z tego wnioski (…)

Fragment książki