Koronkowa robota

Każdy detal jest misternie zaplanowaną cząstką perfekcyjnej całości

Komisarz francuskiej policji Camille Verhoeven ma przed sobą niełatwe zadanie. Prowadzi śledztwo dotyczące serii makabrycznych morderstw, posiadających charakterystyczną wspólną cechę. Każde z nich stanowi wierne odzwierciedlenie zbrodni opisanych w wielkich literackich klasykach takich jak American Psycho, Roseanna czy Czarna Dalia. Kim jest psychopata, miłośnik literatury, który wiernie odtwarza książkowe pierwowzory? Verhoeven nie ma wiele czasu by odpowiedzieć na to pytanie. Przełożeni domagają się wyników, a spragniona sensacji prasa uznaje metody policji za mało skuteczne. Komisarz musi ustalić, która powieść stanie się następną inspiracją dla zabójcy. Dodatkowo jego życie osobiste wywraca się do góry nogami. Prawdziwe tornado, które może się skończyć katastrofą. Autor daje czytelnikowi wiele wskazówek, dzięki którym możemy aktywnie uczestniczyć w śledztwie i przewidywać niektóre wydarzenia. Pierre Lemaitre funduje nam sporą dawkę emocji i ciarki na skórze. Fani gatunku zdecydowanie będą usatysfakcjonowani.

(…) – Alice… – powiedział, patrząc na tę, którą każdy oprócz niego nazwałby po prostu dziewczyną.

Zwrócił się do niej po imieniu, chcąc pokazać, że jest po jej stronie, ale nie wywołał tym najmniejszej reakcji. Spojrzał na notatki sporządzone naprędce przez Armanda w trakcie pierwszego przesłuchania: Alice Vandenbosch, dwadzieścia cztery lata. Spróbował sobie wyobrazić, jak w normalnych okolicznościach mogła wyglądać taka dwudziestoczteroletnia Alice Vandenbosch. Musiała być młodą dziewczyną, jasną szatynką o pociągłej twarzy i otwartym spojrzeniu. A potem znów na nią popatrzył i wydało mu się to absolutnie niemożliwe. Siedząca przed nim dziewczyna ani trochę nie przypominała siebie samej: niegdyś jasne, z długimi ciemnymi odrostami włosy płasko oblepiające czaszkę, chorobliwa bladość, wielki fioletowy siniak na wysokości lewej kości policzkowej, cienka smużka zaschniętej krwi w kąciku ust… a w błędnych i spłoszonych oczach nie było już nic ludzkiego oprócz strachu, potwornego strachu, który wciąż jeszcze przyprawiał ją o dreszcze, jakby wyszła z domu w śnieżycę bez palta. Filiżankę z kawą trzymała oburącz niczym rozbitek cudem ocalały z katastrofy (…)

                                                                                                                 Fragment książki