Kobieta (dość) doskonała

Ciągle jest za mało… jakaś, a przecież stara się tak bardzo 

Pamiętaj, żebyś zawsze była miła i sympatyczna. Musisz się dobrze uczyć żeby tatuś był zadowolony. Bądź uśmiechnięta, to nic, że kolega brzydko Cię nazwał, ładne dziewczynki nie chodzą smutne. Za mało się starasz, dlaczego obiad nie jest ugotowany, a Ty nie masz zrobionych paznokci? Chyba Ci się trochę przytyło, uważaj to pierwszy krok do rozpadu małżeństwa. Czemu masz bałagan w domu? Odebrałaś już dzieci z basenu i angielskiego? Znów nie miałaś czasu dla swojej przyjaciółki, nie można na Ciebie liczyć. Byłaś w pracy? I co z tego? Za mało się starasz, nie dajesz z siebie wszystkiego. O popatrz na ta ładną panią w telewizji, ona jakoś potrafi… Brzmi znajomo? Wizja współczesnej kobiecości, którą prezentuje w swojej książce Sylwia Kubruńska może wywołać wiele emocji. Autorka przedstawia kobietę jako istotę kruchą i lękliwą, niepewną, która najchętniej zaszyłaby się gdzieś głęboko tak żeby nikt jej nie widział i broń Boże nie oceniał. Z drugiej strony kobieta Kubryńskiej to osoba, która walczy bez przerwy. Walczy o siebie, o to by znaleźć swoje miejsce na tym świecie, i walczy o to co dla niej ważne. Pełna kompleksów i jednocześnie ambicji. Sylwia Kubryńska analizując masę bolesnych wspomnień pokazuje jak trudno być kobietą doskonałą w tak niedoskonałym świecie.

(…) Dziewczynka nie jest dobrym dzieckiem. Nie jest dobrym dzieckiem, bo lalce operacje zrobiła i co tu kryć, lalkę – całkiem dobrą, od ruskich sprowadzoną – kompletnie zniszczyła. Bo wieczorem fika, nie chce spać. Śpiewając fałszuje. Nie tańczy zbyt ładnie. No i płacze za często, za głośno. Bo gdy miała dwa lata, rzuciła się na podłogę i wierzgała nogami, że chce lody. Bo za resztę z zakupów kupiła balonówkę marki Donald. Bo siku nie może wytrzymać. Bo przeżyła rozwód rodziców nie tak pokornie, jak powinna. Bo się głupio zachowuje przy ludziach. Bo zgubiła kartki na mleko. Bo psa nie dopilnowała i pod samochód wpadł. Bo za mało – zawsze za mało! – pomaga przy młodszym rodzeństwie. Bo się nie stara. Bo się nie dostosowuje. Bo ze szkoły przynosi cztery plus, nie pięć.
Bo ma cipkę, a nie jaja.
Dziewczynka nie jest dobrym dzieckiem, kiedy jest niegrzeczna. To chłopiec może być niegrzeczny, nie dziewczynka. Dziewczynka powinna być grzeczna, w nagrodę dostanie odznakę wzorowy uczeń. Chłopiec może być niegrzeczny, w nagrodę wyrośnie na prezesa zarządu.
Córka jest dobrym dzieckiem, gdy można się nią pochwalić. Można na rodzinnej uroczystości pokazać świadectwo z czerwonym paskiem i ciotce Jadźce na nerwach pograć.
– Mamo, czemu mnie nigdy nie chwaliłaś?
– Bzdura. Zawsze się tobą chwaliłam (…)