Zakochany Einstein. Życie z Milevą

Za każdym wielkim mężczyzną stoi równie wielka kobieta 

Zakochany Einstein to nie jest kolejna biografia wielkiego naukowca. To historia wielkiej miłości na tle ogromnych zawirowań politycznych i historycznych. Albert i Mileva pierwszy raz spotkali się na wykładach fizyki, on był niemieckim Żydem, ona Serbką. Połączyły ich wspólne pasje. Godzinami mogli rozmawiać o atomach, przewodzeniu ciepła, elektryczności, falach świetlnych i wszechobecnym, choć niewidzialnym eterze. Początkowo wszystko układało się doskonale, oboje niezwykle inteligentni, spędzali czas na dyskusjach i spotkaniach ze znajomymi. Piękna baśń nie mogła jednak trwać wiecznie i małżonków poróżniło twarde starcie z brutalną rzeczywistością. Przedślubne dziecko, problemy na uczelni i ze zdrowiem, trud związany z poszukiwaniem pracy, liczne przeprowadzki, wychowanie chorowitych synów, spory z rodziną, wreszcie jej samotność i depresja, jego zdrada. Splot nieszczęśliwych wydarzeń doprowadził ostatecznie do separacji i rozwodu małżonków.  Oboje żyli i oddychali nauką. Jednak historia zapamiętała tylko jedno z nich. Autor próbuje odpowiedzieć na niełatwe pytanie, jaką rolę odegrała Mileva w opracowaniu nowatorskich teorii naukowych Alberta. 

(…) DROGA DO PRZEŁĘCZY SPLÜGEN PNIE SIĘ SERPENTYNAMI po stokach Alp od zabytkowego włoskiego miasteczka Chiavenna, prowadząc niekiedy przez jednojezdniowe tunele wykute w litej skale. Z cienia zielonych lasów wyjeżdża się na zalany słońcem, wysmagany wiatrem kamienisty szczyt i przejście graniczne. Cała trasa ma raptem kilka kilometrów, ale może przyprawić o lęk wysokości. Zbudowali ją starożytni Rzymianie i można odnieść wrażenie, że od tamtego czasu zmieniła się niewiele – niemal pionowy górski stok dzieli od sunących po krętej szosie podróżnych zaledwie kilka rachitycznie wyglądających drewnianych słupków.
Wiosną 1901 roku dwudziestodwuletni Albert Einstein ostatecznie opuścił dom rodzinny i wyruszył tą trasą ze swoją ukochaną, a zarazem byłą koleżanką ze studiów, dwudziestosześcioletnią Milevą Marić. Musiała być z nich ładna para: on mocno zbudowany, ciemnooki, z meszkiem nad górną wargą, maszerujący dziarsko, ona rumiana i wielkooka, choć kuleje, dotrzymuje mu kroku. Oboje pogrążeni w rozmowie o atomach, przewodzeniu ciepła, elektryczności, falach świetlnych i niewidzialnym a wszechobecnym eterze (…)