Historia pszczół

Małe stworzenia, które rządzą światem 

Historia pszczół to jeden z największych norweskich bestsellerów ostatnich lat. Autorka leniwie snuje opowieść o trzech osobach, z których każda w innym czasie i w innym miejscu związuje swój los z pszczołami. Maja Lunde od razu pokazuje czytelnikom tragedię, która stała się udziałem świata, a następnie krok po kroku wyjaśnia jej przyczynę i skutki. Cofamy się w czasie do roku 1857, gdzie spotykamy anglika Williama, który marzył o karierze naukowca, ale gromadka dzieci nieco pokrzyżowała mu plany. Mężczyzna prowadzi sklep z nasionami i stopniowo pogrąża się w depresji, z powodu niespełnionych ambicji. Wszystko się zmienia, gdy wraz z dawnym wywodem na temat życia pszczół przychodzi ponowne natchnienie. William postanawia zbudować ul, który przyniesie jemu i jego potomkom zaszczyty i sławę…  Na początku XXI wieku poznajemy George'a, mężczyznę, który swoją żonę Emmę i syna Toma utrzymuje z hodowli pszczół. Pragnie rozwijać swoją farmę, by przekazać ją w spadku jedynemu synowi. Cóż z tego, skoro jego marzenia są tak dalekie od marzeń żony i syna. W dodatku wśród pszczelarzy coraz częściej pojawiają się pogłoski o niewyjaśnionej śmierci setek tysięcy owadów. Chiny, rok 2098. Jedyne miejsce na ziemi, które poradziło sobie z katastrofą. Młoda kobieta Tao całymi dniami ręcznie zapyla drzewa owocowe, które są podstawą gospodarki Chin. Rozpaczliwe chce dać synkowi szansę lepszego życia - życia nadzorcy… Historia pszczół to książka pełna emocji, szczęścia, wielkich i mniejszych dramatów. Maja Lunde analizuje meandry ludzkiej psychiki, mówieąc o międzypokoleniowych napięciach. Opowiada porywającą historię o niezwykłych owadach, ich miejscu w przyrodzie i ludzkiej cywilizacji. 

(…) Niczym przerośnięte ptaki balansujemy, każda na innej gałęzi, z plastikowym pojemnikiem w jednej ręce i pędzelkiem z piór w drugiej.
Wspinam się powoli, tak ostrożnie, jak tylko potrafię. Nie nadaję się do tego, nie jestem jak wiele innych kobiet z brygady, moje ruchy są często zbyt gwałtowne, brak mi odpowiedniej zręczności. Nie do tego zostałam stworzona, mimo wszystko jednak muszę tu być, każdego dnia, dwanaście godzin bez przerwy.
Drzewa mają wiek jednego ludzkiego pokolenia. Gałęzie, kruche niczym cienkie szkło, łamią się pod naszym ciężarem. Odwracam się z największą uwagą, drzewa nie wolno uszkodzić. Prawą nogę ulokowałam na wyższej gałęzi, ostrożnie podciągnęłam lewą. I w końcu znalazłam bezpieczną pozycję do pracy, niewygodną, ale stabilną. Stąd dosięgnę znajdujących się najwyżej kwiatów. Niewielki plastikowy pojemnik pełen jest leciutkiego złota, starannie odważonego i przydzielanego nam na początku dnia, dokładnie tyle samo dla każdej (…)