Dziecko ognia

Czarne chmury podejrzeń

Dziecko ognia to znakomity thriller psychologiczny autora Bliźniąt Lodu. Tajemnicza książka osnuta mgłą mistycyzmu i niedopowiedzeń. Rachel wydaje się, że wygrała los na loterii. Jest trzydziestokilkuletnią kobietą, która sporo w życiu przeszła. Wychodzi za mąż za milionera, Davida. Niczego jej nie brakuje – zyskuje nie tylko bogactwo i miłość, ale także przybranego syna – Jamiego. Pewnego dnia zachowanie Jamiego diametralnie się zmienia. Chłopiec zaczyna przewidywać przyszłość. Twierdzi, że nawiedza go duch zmarłej matki, poprzedniej żony Davida. Czy przeżył dużo większą traumę, niż wszyscy sądzili? Rachel powoli odkrywa, co wydarzyło się w przeszłości i zaczyna nabierać podejrzeń w stosunku do męża. Dlaczego David wciąż unika rozmów o tym, co się dzieje z Jamiem? I co przydarzyło się jego żonie dwa lata wcześniej?

(…) Tunele biegną pod dnem morza. To myśl, którą niełatwo mi od siebie odsunąć. Tunele biegną pod dnem morza. Ciągną się na milę albo nawet dalej.

Stoję w Starej Jadalni, gdzie okna mojego nowego, ogromnego domu wychodzą na północ: na Atlantyk, klify Penwith i ciemne kształty. Te dwa ciemne kształty to kopalnia Morvellan: budynek nadszybia i maszynownia.

Nawet w taki pochmurny czerwcowy dzień jak dziś ruiny kopalni otacza dziwny smutek, są w nieokreślony sposób pełne wyrzutu. Zupełnie jakby próbowały mi coś powiedzieć, choć nie mogą. Milczą więc elokwentnie. Słychać tylko huk wzburzonego Atlantyku, grzmiące fale przetaczają się nad tunelami.

– Rachel?

Odwracam się. W drzwiach stoi mój świeżo poślubiony mąż. Ma na sobie olśniewająco białą koszulę. Nienaganny garnitur jest prawie tak ciemny jak jego włosy, a kilkudniowy zarost zniknął po weekendzie.

– Wszędzie cię szukałem, kochanie.

– Przepraszam. Chodziłam po domu. Zwiedzałam. Twój dom jest niesamowity.

– Nasz, kochanie. Nasz.

Uśmiecha się, podchodzi do mnie i się całujemy. To poranny pocałunek, taki przed wyjściem do pracy, wiem, że do niczego nie doprowadzi, ale i tak mnie to podnieca, i tak napełnia mnie tym przerażającym i cudownym uczuciem: że ktoś ma nade mną taką władzę, władzę, na którą z jakiegoś powodu chętnie się godzę (…)

                                                                                                          Fragment książki