Czarny wiking. Fascynujący portret Geirmunda Heljarskinna i epoki, w której żył

Podróż po śladach wielkiego wikinga 

Bergsveinn Birgisson w fascynującej opowieści o swoim przodku przenosi nas do północnej Syberii, Norwegii, Irlandii i Islandii, w zamierzchłe czasy IX wieku. Przybliża nam historię Geirmunda Heljarskinna, syna norweskiego króla i księżniczki pochodzącej z legendarnego kraju, który był jednym z pierwszych kolonizatorów Islandii. Z powodu swojego nietypowego wyglądu został nazwany „czarnym wikingiem” Autor zabiera nas w podróż szlakiem jego wędrówek. Towarzyszymy mu od narodzin aż do śmierci, stajemy się świadkami trudnego dzieciństwa, dalekich podróży po surowym północnym morzu i powstawania jego gospodarczej i militarnej potęgi. Przenosimy się z norweskiego dworu królewskiego w Rogalandzie do odległej syberyjskiej ojczyzny jego matki. Obserwujemy handel niewolnikami w Irlandii i początki islandzkiego osadnictwa. Bergsveinn Birgisson studiował literaturę norweską w Bergen, specjalizuje się w staronordyckiej poezji i mitologii. Czarny wiking to książka oparta na licznych podaniach i sagach, ale również dziełach średniowiecznej literatury islandzkiej opisujących historię odkrycia i zasiedlenia Islandii. 

(…) To jest książka o człowieku żyjącym 1100 lat temu. Jego biografia zachowała się jedynie we fragmentach, a wszystkim im brakuje szczegółów mogących imię z przeszłości uczynić żywą postacią. Źródła milczą na temat osobowości Geirmunda Heljarskinna. Czy miał szeroki uśmiech, odsłaniający starte zęby? Był nieubłagany czy sprawiedliwy wobec swych poddanych? Czy podchodził do życia z humorem? Uśmiechał się, kiedy był wściekły albo wystraszony, stojąc za sterem podczas sztormu? Czy używał wielkich słów, pijąc alkohol, czy utykał albo miał bliznę? Czy kiedykolwiek płakał? Czy tłumił w sobie wszystko, co nieprzyjemne czy przeciwnie – wyładowywał swój gniew na najbliższych?
Nie mamy pojęcia.
Towarzyszenie od kołyski do grobu wikingowi żyjącemu 30 pokoleń wstecz nie jest łatwym zadaniem. Geirmund jest cieniem, głosem w ciemności panującej między prehistorią i historią, ze wszystkimi niewyjaśnionymi pytaniami. Trzeba go wydobyć z otchłani Ginnungagap. Czy możliwe jest ożywienie cienia, tak by komuś chciało się o nim czytać? Czy czytelnicy będą cierpliwie znosić narratora, który nieraz błądzi w ciemnościach jak Dante w piekle? (…)