Chłopcy 4. Największa z przygód

Ostatnia, największa przygoda

Ostatni tom znakomitej serii Chłopcy. Dzwoneczek wyrwała się spod panowania Cienia, teraz staje do walki. Będzie musiała uwolnić swoich chłopców, którzy pozbawieni pamięci tkwią w zwyczajnym, nudnym życiu. Następnie zmierzyć się z Cieniem, Piotrusiem Panem i jego nową Wendy, którzy wciąż pozostają pod kuratelą wroga. Tymczasem Cień i Piotruś powoli wprowadzają swój złowieszczy plan w życie. Na świecie trwa wielka zabawa. Czy Dzwoneczek jest w stanie ich powstrzymać, czy tylko nie wiedząc nawet o tym realizuje misterny plan Cienia? Rozpoczyna się największa z przygód - ta, z której nie da się wyjść cało, ale i której nie sposób uniknąć. Jakub Ćwiek doprowadził czytelników do momentu kulminacyjnego, gdy całe napięcie z poprzednich części eksploduje w ostatnim tomie. Jak zwykle jest głośno, nieco wulgarnie, ale również zabawnie i refleksyjnie. Autor pokazuje, że bycie wiecznym chłopcem nie raz kończy się bardzo źle, a amoralność w połączeniu z dziecięca ciekawością  może stworzyć coś prawdziwie makabrycznego.

(…) Minął ławkę i burknął ciche „dzień dobry”. Jedna z kobiet uśmiechnęła się, jakby był jakimś niedorozwojem, i wskazała mu ręką kierunek, w którym potoczyła się piłka.

– Tam poleciała, złociutki – powiedziała.

„Złociutki”. Tak mówiły kobiety w wieku babci chłopca, a nie takie niewiele starsze od jego siostry studentki…

Mimo to burknął jeszcze „dziękuję”, które płynnie przeszło w pełen zawodu jęk. Futbolówka skręciła bowiem na kamieniu i wtoczyła się prosto w wielką, brudną kałużę. Zatrzymała się – oczywiście – na samym jej środku.

– Cholera! – mruknął chłopiec.

– Ej, złociutki, uważaj, jak się wyrażasz!

Mały odwrócił głowę z taką miną, jakby zaraz miał zademonstrować kobiecie, jak jeszcze potrafi się wyrażać. Już nawet otworzył usta, kiedy nagle usłyszał klika głośnych chlapnięć.

– Twoja? – rozległ się znajomy głos.

Dzieciak natychmiast zapomniał o sąsiadkach i uśmiechnął się do potężnego, grubego mężczyzny stojącego pośrodku kałuży z mokrą piłką w wielkich rękach. Woda sięgająca mu do kostek całkowicie zmoczyła wysokie chińskie trampki.

– O, dzięki, Panie Balonie! (…) 

                                                                                          Fragment książki