Arabska krucjata

Serce nie słucha głosu rozsądku 

Tanya Valko oczarowuje czytelników kolejnym dziełem z arabskiego świata. Losy rodziny znane z poprzednich części znów układają się zupełnie nieoczekiwanie.  Bohaterowie po raz kolejny dowodzą, jak łatwo znaleźć się w złym miejscu o złej porze i jak ciężko później wybrnąć z kłopotów. Jak żyją niewinni mieszkańcy krajów arabskich, wyniszczani przez własnych braci? Co czują zwykli Damasceńczycy w czasach, którymi rządzą strach i paranoja? Czy marzą o ucieczce i życiu na obczyźnie? Czy są w stanie opuścić swój dom? Tym razem na pierwszy plan wysuwa się postać Darii, córki Doroty. Nastolatka naiwnie idzie w ślady matki i siostry. Zakochana nie zwraca uwagi na niebezpieczeństwo, tylko z ufnością i entuzjazmem przyjmuje wszystko co przynosi jej życie. Dokąd ją to zaprowadzi? Jak Dorota, Marysia i Daria odnajdą się we współczesnym świecie, opanowanym przez islamski fundamentalizm? 

(…) Przed wyjazdem z Indonezji cała rodzina zebrała się w apartamencie Karima al-Nadżdiego w Dżakarcie. Chcą wspólnie omówić swoją przyszłość, choć decyzje już zostały podjęte. Zawsze jednak lepiej podzielić się nimi z najbliższymi i skonsultować. Są tu Nowiccy – para po przejściach związanych z kryzysem wieku średniego – w osobie Doroty, którą trawi nieznana choroba, oraz Łukasza, psychicznie zniszczonego swoim niefortunnym związkiem z młodą Indonezyjką Adindą. Ich syn Adaś, który musiał szybko dorosnąć, oraz dwie córki Doroty: młodsza Daria, wydoroślała po tragicznych przeżyciach, i Marysia Salimi, była pani Binladen, a obecna Al-Nadżdi. Jej twarz przypomina maskę, bez uczuć, obojętną na wszystko, ale serce trzepocze w jej młodej piersi jak zraniony uwięziony ptak.
– Zaprosiłem jeszcze jedną osobę, która jest nierozłącznie związana z naszą rodziną – informuje Karim. – Hamida Binladena.
Słysząc to, Dorota wybałusza wielkie błękitne oczy i chwyta się za włosy, Marysia zaś spod ściągniętych brwi rzuca na męża szybkie strwożone spojrzenie.
– Człowieku, czyś ty oszalał?! – wykrzykuje teściowa. – Po co rozgrzebywać stare rany? To już przeszłość!
– Nie tak do końca – spokojnie oświadcza Indonezyjczyk. – Hamid i Marysia mają syna, którego moja żona kocha ponad życie. To chyba zresztą jest naturalne (…)